حتّی بازهم با گرفتن پروانۀ وکالت هیچ‌گاه از متن کسب‌وکارها و روابط واقعی و شخصی جامعه غافل نشدم و همواره مشاوره‌های زیاد حقوقی درمورد قواعد بازی‌های اجتماعی داده‌ام. نسبت به سنّم خیلی زود وارد عرصۀ وکالت حرفه‌ای شدم و جزء وکلای جوان محسوب می‌شدم، امّا روزبه‌روز حجم مراجعاتم به‌صورت تصاعدی زیادتر می‌شد تاجایی‌که درحقیقت امکان و فرصت کمک به همۀ آن‌ها را نداشتم. وقتی‌که علّت این افزایش روزافزونِ مراجعات خود را به‌طور دقیق بررسی کردم، متوجّه رویکرد خاصّ خود در وکالت شدم که ریشه در کودکی و علاقه‌های من داشت؛ چراکه همیشه سعی می‌کردم موکّل‌هایم را در کسب‌وکار و روابط شخصی و اجتماعی‌شان، خودکفا کنم و ضمناً با توجّه به آموزش‌هایی که درخلال قبول پرونده به آن‌ها می‌دادم، همواره آن‌ها را به صلح و بازی دوستانه دعوت می‌کردم.
همین روند باعث شد که این ایده را با بعضی دوستان حقوق‌دان خود در میان بگذارم و به‌جای کار یک نفره، یک تیم سی نفرۀ بسیار حرفه‌ای در زمینه‌های مختلف حقوقی را تشکیل بدهم. گسترش وکیل‌باشی در میان مردم و بررسی‌های تجربی، تیم ما را روزبه‌روز بیشتر به این حقیقت نزدیک می‌کرد که بحران‌های جدّی در روابط خانوادگی و کسب‌وکار، علاوه‌بر نقش اساسی دولت در فرهنگ‌سازی حقوقی، قبل از هرچیزی به ندانستن قواعد بازی مربوط است و برای مثال به موارد بسیاری برمی‌خوردم که علّت به‌وجودآمدن آن‌ها تنها تعهّد و امضایی بود که افراد و شرکت ها ندانسته زیرِ بار آن رفته بودند.
از طرفی دیگر نیز با تحقیقات جامع در محیط واقعی و اینترنت متوجّه این واقعیت شدم که هیچ آموزش حقوقی ساده و قابل‌فهم و کاربردی با رویکردی پیشگیرانه به‌صورت منسجم وجود ندارد و اغلب آن‌ها برای دانشجویان و حقوق‌دانان تألیف شده‌اند و اغلب مشاوره‌های رایگانی که وجود دارند، بیشتر به ارائه و بازاریابی رایگان جهتِ گرفتن پرونده‌های حقوقی تبدیل شده‌اند!